ძებნა

Saturday, September 10, 2016

,,ბავშვობიდან აქა ვზივარ "

                                    

.... ,,მე ამ სფეროში 100 წელია ვარ!“ - აბა დავფიქრდეთ ჩვენს ცხოვრებაში რამდენჯერ მოგვისმენია მსგავსი ფრაზა? მე ძალიან ბევრჯერ. იმდენჯერ, რომ უსიამოვნოდ ვიშმუშნები როცა მესმის.
იმ დღეს მშვენიერი დილა გათენდა. მზემ გამოანათა და ჰაერი არც ისე გაყინული ჩანდა. საქმე მქონდა, ასე რომ რა ამინდიც არ უნდა ყოფილიყო, მაინც უნდ აგავსულიყავი. ბავშვთა ბაღში მივდიოდი  გამოკითხვაზე.
მიუხედავად იმისა, რომ უკვე გადაწყვეტილი მქონდა ბაღებს უბრალოდ შევათვალიერებ თქო, მივადექი თუ არა შენობას, დაუფიქრებლად გავღე ჭიშკარი და დაცვას მივეჭერი. დაცვა ცოტა დაბნეული კაცი აღმოჩნდა, 3 ჯერ მოტრიალდა და მკითხა რა მინდოდა. ბოლოს როგორც იქნა გამგეს შევხვდი. გავაცანი საქმის არსი. ქალბატონს სახე დაუმშვიდდა, მივხვდი მიზეზს. გამოიძახა მეთოდისტი. ოთახში უკვე პენსიაზე დიდი ხნის უნდამყოფი ქალი შემოვიდა. მე გავუღიმე და იგივე გავიმეორე რაც დირექტორს ვუთხარი. ,,ჩვენ დიდი ხანია უკვე  ვიცით ამის შესახებ,- მომიგო გამარჯვებულის ღიმილით; ანუ კვლევა არ უნდა ჩაგვეტარებინა,- ამდენი ხანია ამ სფეროში ვარ“- ფრიად ქედმაღლურად. შევეცადე გაოცება დამემალა. თავში საუბრისას ჩემი გამომეტყველების ვარიაციები გადავათვალიერე. ყოვლისმცოდნე სტუდენტის სახე ტვინმა ,,არ ამომიგდო“. ოჰ რა თქმა უნდა, როგორ დამავიწყდა, ქალბატონმა თავისი ცოდნა-გამოცდილების დემონსტრაცია მოახდინა, როცა საკვლევი საკითხი გავახმოვანე. ამ ფრაზით, თავისი აზრით, მომენტალური გამარჯვება მოიპოვა სტუდენტზე , რომელიც ფიქრობს რომ ველოსიპედი. მოკლედ, შევთანხმდით ინტერვიუებზე და წამოვედი.
გზად ბევრჯერ გამიელვა მეთოდისტის მიერ წარმოთქმულმა ფრაზამ. რატომ მიმართავენ ადამიანები ამ ხერხს? საკუთარი უპირატესობის დასამტკიცებლად? თუ ეს უტეხი არგუმენტია? გულისხმობს თუ არა წლების გამოცდილება ყველაფრის ცოდნას და ახალი აზრების არ მიღებას? სიახლის არ ძიებას?
გამახსენდა მომენტები, როცა ეს ფრაზები მოვისმინე. ზოგიერთი მათგანი პოლემიკის დროს მომისმენია, ზოგიც იმის არგუმენტად, რომ რასაც ამბობენ ნამდვილად ასეა, წლები არ ტყუიან; ზოგიც მაშინ, როცა ვინმე გულანთებული საუბრობდა რაიმე სიახლეზე...
დავფიქრდი ამაზე და კიდევ პასუხისმგებლობებზე, რომელსაც ვიღებთ, გვაღებინებენ, ჩვენდა უნებურად გვეკერება...
თუ თვალს გადაავლებთ სოციალურ ქსელს, სტატუსების, ფოტოების, ფრაზების უმრავლესობა გაქცევაზე, პასუხიმგებლობების დატევებასა და ტყეებში გახიზნვაზე ღაღადებს. ადამიანები დაიღალნენ. დაიღალნენ ოჯახებით, სამსახურით, მეზობლებით, წარბშეკრული ადამიანებით ქუჩაში. დაიღალნენ იმით, რაც მათ ოლიმპიურ სიმშვიდეს ურღვევს. საშუალებას არ აძლევს საკუთარ თავს ჩაუღრმავდეს... და რამდენი მათგანი უღრმავდება საკუთარ თავს როცა თავსატეხებს ,,მოიშორებს“? თქვენ გაგჩენიათ ეს კითხვა? მე გამიჩნდა... ჰო და პასუხისმგებლობებიო. რატომღაც ამ 18 ასოიან სიტყვას ბოროტების და შიშის მანტია აქვს მოსხმული. ყველას წარმოთქმისთანავე ღლის. სიტყვაც ხომ 18 ასოიანია. მესმის... არადა, ჩემი მოკრძალებული აზრით, პასუხიმგებლობა სულაც არ არის ცუდი. საერთოდაც ჩვენი ცხოვრება, ჩვენი არსი, და ის რომ დღეში ერთხელ მაინც უნდა ვჭამოთ პასუხიმგებლობაა ჩვენი თავის წინაშე.
ამაზე ფიქრისას გამახსენდა ადამიანები, რომლებსაც მსოფლიოს, ადამიანების უკეთესობისკენ შეცვლა სურთ. მათ შორის მე (განათლების სისტემის ) და მათ შორის ადამიანებს რომლებიც ჩემთან ერთად სწავლობენ თუ ასწავლიან. ეს სერიოზული განაცხადია, ეს პასუხიმგებლობაა. ის საშინელი სიტყვა. და მე სულაც არ მეშინია. ვთვლი, რომ ადამიანებს იმისი არ უნდა ეშინოდეთ, რაც სიკეთეს მოიტანს. სიკეთე კი ბევრი სახისაა. არ უნდა ეშინოდეთ დაკისრებული საქმიანობისა- შრომა შედეგს აუცილებლად გამოიღებს, არ უნდა ეშინოდეთ პატარა არსების რომლის გაჩენის შემდეგ თავს ვეღარ ჩაუღრმავდებიან და ვერ განვითარდებიან ( და აქამდე.. ? მოკლედ.. ) მე ვფიქრობ, რომ პასუხისმგებლობები კარგია. ის გვაცოცხლებს, გვამოძრავებს, ადრენალინის დონეს წევს  და გულს აიძულებს იმუშაოს. პასუხისმგებლობებს წინსვლა მოსდევს.
თუმცა.. რატომ დავიწყე საუბარი ,,მეთოდისტით“? მე მისმა განცხადებამ დამაფიქრა. ,,ჩვენ ეს ვიცოდით აქამდეც!“  სერიოზული განაცხადია. მან პასუხისმგებლობა აიღო საკუთარ თავზე იმისა, რასაც არ ასრულებს. არც ისე დიდ ბაღის შენობაში ძალიან კარგად ისმოდა როგორ უყვიროდა აღმზრდელი 3 წლის ბავშვს: ,, მე დავდებ და შენ გინდ გიჭამია, გინდ არა!“ .. მეთოდისტმა უკვე დიდიხანია იცის რომ ბავშვზე ძალადობა, ,,ძალის მიერი მეთოდებით“ ბავშვის აღზრდის მცდელობა დაუშვებელია ზოგადად, მითუმეტეს განათლების სისტემაში. მითუმეტეს 3 წლის ბავშვისა. მაშ რატომ იღებს ადამიანი ასეთ პასუხიმგებლობას? ცოდნაც პასუხისმგებლობაა, განათლება, დიპლომიანობა, რისკენაც მთელი სასკოლო სამყარო მიილტვის. თავის სპეციალისტობაში რომ ეჭვი არ შემეპაროს? რატომაც არა? მაგრამ ესეც პასუხიმგებლობაა. ნდობა. დიახ ეს ასეა.

პასუხისმგებლობა არ არის ,,ცუდი“ სიტყვა. მისი არამეთოდურად გამოყენებაა ცუდი. მისგან გაქცეული და მთებში მიმალული ადამიანი კი არ არის პიროვნება. პასუხისმგებლობა = ფიქრს და ზრდას.