მომენტი, როცა ყველაფერი იცვლება ერთგვარი გაურკვევლობის,
მოლოდინებისა და იმედების ნაკრებია. ზოგადად ყველანი ყოველდღიურად განვიცდით ცვილებებს,
თუმცა ამას ვერ ვამჩნევთ, ისევე, როგორც დედა
ვერ ამჩნევს, როგორ იზრდება შვილი თვალსა და ხელს შუა. გადის დრო და ის უკვე ზრდარულია...
თუმცა არის დროება, როცა ცვლილებების ქარს გუმანით გრძნობ. მაშინ ცვლილებებს ან ახორციელებ,
ან იძუელბული ხარ განახორციელო...
ყოველთვის მაინტერესებდა, რას განიცდიან ადამიანები,
რომელბიც სხვა ქალაქში, ქვეყანაში, კონტინენტზე გადადიან საცხოვრებლად. ბავშვი რომ
ვიყავი, ყველა ადგილს თავისუფლად ვეჩვეოდი და ამას არც კი ვიაზრებდი. როცა ასაკი გემატება,
ყველაფერზე იწყებ ფიქრს. რა ,,სამძიმო“ ყოფილა. იცი, რაა გადამდები დაავადება, ბაქტერია.
ის, რომ ხეს რომ მიეყრდნო , ბალახზე რომ დაჯდე, პანდუსზე რომ შარვლით ჩამოსრიალდე,-
დაისვრები და ტანსაცმელი გაფუჭდება. ადრე ეს არ გადარდებდა.
რამოდენიმე დღის წინ უნივერსიტეტი დავამთავრე. სწავლას
ჯერ არ ვაგრძელებ, რადგან ბოლოს განათლებას, ჩემივე სურვილით, თვითონ ვიფინანსებ და
მომავალშიც ამას ვაპირებ. ჯერ კი სტაბილური სამსახური არ მაქვს. საცხოვრებელ ადგილს
ვიცვლი. არა, ამას ტრაგედიად არ განვიხილავ, პირიქით, მიყვარს ჩემი ბათუმი. მეამაყება
კიდევაც, რომ მე მას ვუბრუნდები. ვბრუნდები დაცლილ ქალაქში,- აქ არ არიან ჩემი უახლოესი
მეგობრები. მე ვტოვებ ქალაქს, რომელიც სავსეა იმ მოვლენებით, რომლებიც ამ 4 წლის განმავლობაში
შევაგროვე და შევიყვარე. დედაქალაქში 17 წლისა ჩამოვედი. აქ გავიზარდე და გავხდი ის, ვინც ვარ. შევიძინე ადამიანები, რომლებიც მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდით იქნებიან
რეალურადაც და მოგონებებშიც. ეს არ იყო მარტო განათლების მიღება, ეს იყო ცხოვერების
სკოლა. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ჩემთან ერთად წამოვა და დარჩება სულ. უბრალოდ, ვაცნობიერებ,
დიდი გამოწვევის წინაშე ვდგავარ და ეს ადრენალინის შეგრძნებას იწვევს. მეამაყება, რომ
მოძრაობის სურვილი არ დამიაკრგავს, არ მეშინია. ან რისი უნდა მეშინოდეს?იცით ეს რა
გავს? აქაფებულ ტალღაში რომ შეხტები და არ იცი საით წაგიღებს და წაგაკოტრიალებს. თუმცა
ნაპირზე აუცილებლად გამოგრიყავს. მკვდარს თუ ცოცხალს, ეს უკვე შენზეა დამოკიდებული.
და მე მზად ვარ. შევცურავ და ნაპირზე აუცილებლად ცოცხალი დავბრუნდები.
